"ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა"

                                  

    ბოლოხანს ხშირად ლაპარაკობენ ეკლესიაზე.
    ვიცნობ რამდენიმე ადამიანს (ფეისბუქიდანაც), რომლებიც, საერთოდ, ეკლესიის მიმართ ნეგატიურად არიან განწყობილნი, და, ამავე დროს, ხელისუფლების ნეგატიური ქმედებების შესახებ გაგონებაც არ უნდათ.
    არიან ისეთნიც, რომლებიც მწვავედ აკრიტიკებენ ხელისუფლებასაც და ეკლესიასაც.
    ცხადია, ეს კრიტიკა გულისხმობს იმას, თუ რა გავლენას ახდენს ერთიცა და მეორეც ჩვენს სულიერ თუ მატერიალურ მდგომარეობაზე, ჩვენს ყოფიერებაზე, ჩვენს ქვეყანაზე.
    ამ თვალსაზრისით, ჩვენი ქვეყნის მ თ ა ვ ა რ ი პრობლემა დღეს ხელისუფლებაა და არა ეკლესია, თუნდაც მასში მართლაც ხდებოდეს გარკვეული ნეგატიური მოვლენები (ალბათ ხდება, როგორც ყველგან).
    საქმე ისაა, რომ რელიგიის საკითხში ადამიანი თავისუფალია: მას შეუძლია დაუჯეროს ეკლესიას, შეუძლია არ დაუჯეროს, შეუძლია მძაფრადაც აკრიტიკოს, შეუძლია სხვა რელიგიის მიმდევარი გახდეს, ან სულაც ათეისტი. (რა თქმა უნდა, ყველას ვუსურვებ, მართლმადიდებელი დარჩეს). ამის გამო მას არც არავინ დაიჭერს, არც ჯარიმას გამოუწერს, არც სამსახურიდან გაანთავისუფლებს (თუ იმ რელიგიურ დაწესებულებაში არ მსახურობს, რომლის წინააღმდეგიცაა, მაგრამ იქ, ალბათ, არც თავად გაჩერდება), და ა.შ.
    რაც შეეხება ხელისუფლებას, მისი ყოველი მოქმედება - ნეგატიურიც და პოზიტიურიც, - ყ ვ ე ლ ა ს ეხება, განურჩევლად ”ამისა, იმისა” (გაიხსენეთ ჩამონათვალი), მატერიალურადაც და სულიერადაც. მოგვწონს თუ არა, ჩვენ, ყველას გვეხება ხელისუფლების გადაწყვეტილებები, მისი რეალური ქმედებების შედეგები, მაგალითად, გაზრდილი ტარიფები, გაძვირებული ტრანსპორტი, ხელისუფლების მორჩილი სასამართლო (სადაც სამართალს ვერ იპოვით, თუ რამენაირად ეს ხელისუფლებას ეხება), გაყალბებული არჩევნები, დანგრეული ეკონომიკა, დაკარგული ტერიტორიები და ა.შ.
    ჩვენს ეკლესიას (თუმცა პრობლემები მასაც აქვს) არ დაუნგრევია ეკონომიკა, არ დაუკარგავს ტერიტორიები, არ გაუზრდია ტარიფები, არავინ დაუპატიმრებია (მით უმეტეს უსამართლოდ), არ გვართმევს ყველაზე უმნიშვნელოვანეს უფლებებს - არჩევნებისას, სიცოცხლისას, სამართლის პოვნისას, და ა.შ. და ა.შ.
    ასე რომ, მ თ ა ვ ა რ ი პრობლემა დღეს ხელისუფლებაა და არა ეკლესია.
    და როდესაც დღეს მხოლოდ ეკლესიას აკრიტიკებენ და არა ხელისუფლებას (ან თუნდაც ორივეს ერთად), ამით, ნებსით თუ უნებლიედ, ხელისუფლების დანაშაულებრივი პოლიტიკის გადაფარვა ხდება.
    ასეთი გადაფარვა კი მხოლოდ ნეგატიურ შედეგებამდე მიგვიყვანს (თუ უკვე არ მიგვიყვანა!), და, ადრე თუ გვიან, ”ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა”.

                                                                                     18.03.2011